DYSKUSYJNE FORUM PSZCZELARSKIE POD PATRONATEM PASIEKI MICHAŁÓW

keri26

Polecam sztobry wierzb bardzo wczesnych i pyłkodajnych zalecanych dla pszczelarzy jako bardzo wczesny pożytek pyłkowy doskonale ukorzeniających się jak i do celów ozdobnych. Shmita, Wawrzynkowa, IBL-3, IBL-7,IBL-8, Sadłowicka, Wiciowa, Laurowa-pieciopręcikowa, Migdałowa, Dzięgielowska-ostrolistna, Lipińskiego,Mandżurska. Posiadam kilkanaście odmian nabytych z Instytutu co do kilku nie jestem na 100% pewien nazwy jednak wszystkie doskonale nadają się do wzbogacenia pożytków. Część z nich zakwita 2 razy do roku. Sztobry są cięte na wysokość 30 cm cena za 10szt. sztobrów 8 zł plus koszty wysyłki, które pokrywa kupujący(polecam przedpłatę wychodzi taniej o ok 5 zł) więcej informacji na tel. 607323949, [link widoczny dla zalogowanych] Realizacja wg kolejności zamówień.

Słowian

A która odmiana nadaje się na bardziej suchy teren??.

keri26

Kilka słów przypomnienia o wierzbach pszczelarskich- artykuł Pana Zbigniewa Kołtowskiego

Wraz z nadejściem wiosny zbliża się kolejny sezon pszczelarski. Rozpoczyna się on kwitnieniem pyłkodajnej leszczyny, z której pszczoły nie zawsze mogą skorzystać, ze względu na panujące w tym czasie chłody. Jednak pierwszym istotnym dla pszczoły miodnej pożytkiem, dającym czasem nawet miód, są wierzby, z których te najwcześniejsze zakwitają przeważnie na przełomie marca i kwietnia. Nadarza się więc doskonała okazja do przypomnienia najważniejszych z pszczelarskiego punktu widzenia informacji o różnych gatunkach i mieszańcach wierzb. Znanych jest na świecie około 400 gatunków wierzb, które występują głównie na półkuli północnej. W Polsce mamy 26 gatunków i różne ich mieszańce, często trudne do rozróżnienia. Większość z nich dobrze rośnie na stanowiskach wilgotnych i podmokłych, ale istnieją też gatunki dobrze udające się na glebach średnio wilgotnych, a nawet suchych i piaszczystych.

Wierzby są roślinami światłolubnymi i przeważnie szybko rosnącymi. Należą do nich zarówno drzewa dorastające do 25 m wysokości, wysokie i niskie krzewy oraz płożące się po ziemi krzewinki. Pędy mają różnej barwy, nagie lub pokryte w początkowej fazie rozwoju jedwabistymi włoskami. Liście zwykle wąskie lancetowate, piłkowane, krótkoogonkowe, często srebrzysto owłosione z przylistkami. Kwiaty dwupienne, na jednych osobnikach tylko żeńskie na innych tylko męskie, bez działek kielicha i płatków korony, osadzone w kątach łuskowatych przysadek i zebrane w kłosokształtne lub gronokształtne kwiatostany zwane baziami. Żeńskie kwiaty z jednym słupkiem, męskie z dwoma pręcikami (rzadko 3 lub 5), rozwijają się wcześnie wiosną przed rozwojem liści, a u niektórych gatunków równocześnie z liśćmi. Obie formy kwiatów mają jeden lub dwa nektarniki, powstałe ze szczątkowego okwiatu. Owoce - małe torebki pękające 2-4 klapami, dojrzewają w maju-czerwcu. Nasiona bardzo drobne, z puchem lotnym umożliwiającym przenoszenie przez wiatr na duże odległości.

Wszystkie wierzby są dobrymi roślinami pożytkowymi. Żeńskie egzemplarze dostarczają owadom pszczołowatym nektaru, egzemplarze męskie nektaru i pyłku. Określono, że ilość cukrów wydzielanych w nektarze przez 10 kwiatów wierzby wynosi średnio 0,42 mg, przez wszystkie kwiaty jednej bazi 10-40 mg, zaś wydajność cukrowa 1 ha zwartych zarośli wierzbowych sięga 20-30 kg. Natomiast ilość pyłku dostarczana przez 10 kwiatów wynosi 0,60 mg, przez 1 bazię 5-35 mg, a wydajność pyłkowa z 1 ha zarośli sięga 30(45) kg. Pyłek wierzbowy, odznaczający się bardzo wysoką wartością odżywczą, jest szczególnie cenny dla pszczół wczesną wiosną.

Dla pszczelarstwa najważniejsze są męskie egzemplarze wierzby kwitnące przed rozwojem liści, kiedy w pasiekach istnieje duże zapotrzebowanie na pyłek. Nie należą niestety do nich najczęściej sadzone w Polsce gatunki drzewiaste - wierzba biała - Salix alba L. (przeważnie jej forma płacząca) i wierzba krucha - S. fragilis L., które kwitną na przełomie kwietnia i maja, razem z sadami owocowymi i mniszkiem lekarskim.

Do najważniejszych wierzb z pszczelarskiego punktu widzenia należą egzemplarze męskie następujących taksonów:

Wierzba iwa

Wierzba iwa - Salix caprea L. Wysoki krzew lub drzewo wysokości 10 m, o sztywnych szarych pędach, szerokich jajowatych liściach i dużych baziach. Wierzba ta dobrze rośnie wszędzie, z wyjątkiem gleb podmokłych i suchych piasków. Jej jedynym mankamentem jest to, że praktycznie rozmnażać ją można jedynie z nasion. Jest to dość kłopotliwe i nie zawsze daje spodziewane efekty, ponieważ otrzymane siewki częściej bywają żeńskie niż męskie. Istnieje jednak wiele naturalnych mieszańców wierzby iwy z innymi gatunkami, które są tak samo wartościowe jak iwa, a łatwo dają się rozmnażać wegetatywnie. Najważniejsze z tych mieszańców to:

Wierzba Smitha - Salix x smithiana Willd. - Mieszaniec wierzby wiciowej z iwą (S. viminalis x S. caprea) - rozłożysty krzew do 6 m wysokości, o szarozielonych pędach, lancetowatych liściach i gęsto osadzonych, niezbyt dużych baziach.

Wierzba iwa

Wierzba Küblera - Salix x smithiana var. kübleri. Mieszaniec iwy z wierzbą wiciową (S. caprea x S. viminalis) - duży krzew lub małe drzewo wysokości do 8 m, o grubych, ciemnych, szarozielonkawych pędach, jajowatolancetowatych liściach i dużych, niezbyt gęsto osadzonych baziach. Do tego taksonu należy często rozmnażany przez pszczelarzy mieszaniec tzw. „wierzba sadłowicka”.

Wierzba Erdingera - Salix x erdingerii J. Kern. Mieszaniec iwy z wierzbą wawrzynkową (S. caprea x S. daphnoides) - wysoki krzew lub małe drzewo wysokości do 8 m wysokości, o średnio grubych brązowo czerwonawych pędach z lekkim sinym nalotem, liściach jajowatolancetowatych i pięknych dużych baziach. Do tej wierzby bardzo podobna jest rozmnażana przez pszczelarzy tzw. „wierzba IBL-8”, pochodząca z Instytutu Badawczego Leśnictwa w Warszawie oraz tzw. „wierzba Lipińskiego”.

Wierzba sadłowicka

Wierzba IBL-3 - Salix x sp. Bliżej nie znany mieszaniec zapewne wierzby iwy rozmnażany przez pszczelarzy. Tworzy niewysoki, zwarty krzew o prosto wzniesionych dość grubych pędach barwy ciemnoszarozielonkawej, liściach szerokolancetowatych i dużych szarosrebrzystych baziach. Zdarza się zasychanie wierzchołków jednorocznych pędów.

Wierzba IBL-7 - Salix x sp. Rozmnażany przez pszczelarzy bliżej nie znany mieszaniec iwy (może z wierzbą wawrzynkową). Jest wysokim średnio rozgałęzionym krzewem, o niezbyt grubych pędach, barwy szarobrązowej, liściach wąsko jajowatolancetowatych, baziach dużych, rozwijających się trochę wcześniej od innych wierzb.

Poza wierzbą iwą i jej mieszańcami cenne dla pszczelarstwa są następujące gatunki:

Wierzba wawrzynkowa - Salix daphnoides Vill. Wysoki rozłożysty krzew lub drzewo wysokości 8 m, o wiotkich, zwisających, brunatnych pędach z sinym nalotem, lancetowatych liściach i średniej wielkości baziach. Dobrze rośnie na glebach piaszczystych.

Wierzba Iwa

Wierzba ostrolistna - Salix acutifolia Willd. Wysoki krzew lub drzewo wysokości 8(10) m, o elastycznych zielonych pędach z czerwonym rumieńcem, w dolnej części z lekkim sinym nalotem, liściach lancetowatych, długo zaostrzonych, baziach dużych, srebrzystobiałych. Wierzba ta jest wykorzystywana do utrwalania piaszczystych wydm. Bardzo podobna do niej jest sadzona przez pszczelarzy tzw. „wierzba dzięgielowska” nieco wcześniej kwitnąca od iwy.

Wierzba wiciowa (witwa) - Salix viminalis L. Średnio rozłożysty krzew wysokości do 5 m, o zielonoszarych, prosto wzniesionych gałęziach, wąsko lancetowatych liściach, dość dużych baziach. Rośnie na stanowiskach wilgotnych i także średnio wilgotnych. Jest jedną z najlepszych wierzb koszykarskich. Ostatnio polecana jest przez ekologów do budowy naturalnych oczyszczalni ścieków dla gospodarstw wiejskich i małych osiedli jako tzw. „wierzba ekologiczna”.

Wierzba szara (łoza) - Salix cinerea L. Krzew o regularnym kulistym pokroju, do 3 m wysokości, szarych w młodości owłosionych pędach, jajowato wydłużonych liściach i średniej wielkości baziach. Wierzba ta występuje na stanowiskach wilgotnych. Jest gatunkiem ekspansywnym, zarastającym często łąki i pastwiska. Bardzo podobna do wierzby szarej jest rozmnażana przez pszczelarzy tzw. „wierzba osińska”.

Wierzba IBL-8

Wierzba purpurowa (wiklina) - Salix purpurea L. Krzew dorastający do 5 m, o wiotkich w młodości czerwonawych, później oliwkowoszarch pędach, liściach lancetowatych, baziach niedużych. Występuje na stanowiskach wilgotnych, ale bywa wykorzystywana do zadrzewień nawet suchych terenów kamienistych. Dobra wierzba koszykarska.

Wierzba migdałowa (trójpręcikowa) - Salix amygdalina L. Duży krzew lub drzewo wysokości 8 m, o szarozielonej korze łuszczącej się na starych gałęziach. Liście ma jajowatolancetowate, ciemnozielone, błyszczące. Zakwita równocześnie z rozwojem liści i kwitnie całe lato. Budzi zainteresowanie pszczelarzy z terenów spadziowych. Występuje na gruntach wilgotnych, ciężkich, ale na glebie średnio wilgotnej też dobrze rośnie. Jest cenną wierzbą koszykarską.

Wierzba laurowa (pięciopręcikowa) - Salix pentandra L. Duży krzew lub drzewo wysokości 10 m, o nagich oliwkowożółtawych pędach, jajowatoeliptycznych, ostro zakończonych, jakby skórzastych, z wierzchu lśniących liściach i długich puszystych baziach. Kwitnie w końcu maja lub w czerwcu. Występuje na wilgotnych łąkach, bagnach, zalewiskach, ale urośnie też na glebie średnio wilgotnej. Zaliczana jest do najpiękniejszych wierzb krajowych.

Wszystkie wymienione wyżej wierzby (z wyjątkiem iwy) łatwo rozmnaża się z sadzonek zdrewniałych. Sadzonki takie uzyskuje się z jednorocznych, a także starszych pędów przez cięcie ich na odcinki długości około 30 cm. Sadzonki można przygotować późną jesienią lub wczesną wiosną i zaraz wysadzać, najlepiej od razu na stałe miejsce. Można sadzonki przygotować w zimie i do wiosny przechować w chłodnym, wilgotnym miejscu, najlepiej zadołowane na dworze. Sadzi się je bardzo łatwo w szparę, z pozostawieniem tylko 3-5 cm górnego odcinka sadzonki nad powierzchnią gruntu. Mocne obciśnięcie ziemi wokół sztobrów zapewnia dobre przyjęcia. Często już w pierwszym roku uzyskuje się pędy wysokości 1-1,5 m wysokości lub wyższe, nierzadko z zaczątkami bazi, które zakwitają na najbliższą wiosnę. Tam gdzie brak wierzb powinny być one sadzone w pobliżu pasieczysk, a najlepiej na samych pasieczyskach i wokół nich w formie szpaleru, którego założenie przecież bardzo mało kosztuje.

Właśnie oferowane wierzby nabyłem kilka lat temu u Pana Zbigniewa Kołtowskiego. Zostały posadzone raczej w terenie wilgotnym i trudno mi doradzić, które byłyby najlepsze na suche stanowiska. Z posadzonych wierzb są takie, które maja mniejsze przyrosty(może one właśnie wolą suche stanowiska) a nie chcę źle doradzić.