DYSKUSYJNE FORUM PSZCZELARSKIE POD PATRONATEM PASIEKI MICHAŁÓW

KrzysztofZ98 · Gość

Miodobranie odbywało się zwykle raz jeden - w sierpniu, a w wyjątkowo pomyślne lata 2 razy w lipcu i wrześniu.Plastry z miodem podrzynał plastry od dołu i wkładał do naczynia, które spuszczał na dół na sznurze. Praca ta wymagała zazwyczaj pomocników, którymi byli zazwyczaj synowie bartnika. Musieli oni rozpalić pod drzewem bartnym ognisko, od którego zapalano zubel, wysuszona hubę drzewną wsadzona do wydrążonej lub rozszczepionej gałęzi; prymitywny ten przyrząd służył do podkurzania pszczół.
Wycięte z barci plastry stanowiły surowiec równocześnie miodowy i woskowy; w domu bartnika podlegał on przeróbce; miód odcedzano na prymitywnych sitach i zlewano go do naczyń glinianych lub lipowych, a plastry zalewano wodą, aby rozpuścić resztę miodu i uzyskać napój zwany sytą.Woszczynę roztapiano w piecu, wosk wyciskano przez płótno, a następnie poddano go jeszcze oczyszczeniu.
Zbyt skąpe są dane do ustalenia wydajności miodowej leśnych barci, należy jednak przypuszczać, że nie była ona zbyt wysoka. Niektórzy badacze dawnego bartnictwa obliczają na podstawie pierwotnego ula, jaki stanowiła barć, że nie można uzyskać więcej niż 8 kg miodu. Brak jest tez danych co do ilości wosku pozyskiwanego z barci; wiemy jednak, że w okresie rozkwitu bartnictwa produkcja wosku nie tylko zaspokajała wysokie zapotrzebowanie krajowe, ali i pozwalała na coroczne wywożenie za granicę znacznych ilości tego cennego produktu.