DYSKUSYJNE FORUM PSZCZELARSKIE POD PATRONATEM PASIEKI MICHAŁÓW

JarKo

Miodovit, to, że średniowieczni bartnicy wyrąbywali otwory na wyjmowanie miodu, to nie znaczy, że robili dobrze. Warunki zimowania takiej rodziny można przyrównać do dzisiejszych nieocieplanych uli.
Co do wielkości dziupli również się z tobą nie zgodzę: małych dziupli jest mnóstwo - tylko, że łatwiej zauważyć te duże Smile

. Co nie znaczy, że pszczoły właśnie je wybiorą.
Na dowód przytoczę Ci historię, którą miałem, co prawda nie z pszczołami, lecz z szerszeniami. Otóż w pobliżu mojego domostwa znajdował sie kiedyś wzdłuż drogi szpaler pięknych, starych wierzb (niestety, wyciętych już podczas poszerzania/asfaltownania szosy). Szerszenie kiedyś stanowiły u mnie może nie plagę, ale nader częstych gości. Tropiąc "źródło" odkryłem, że w jednej z tych starych wierzb założyły sobie matecznik. Wiesz, gdzie? Nikt postronny nie znalazłby wlotu do ich gniazda. Otwór znajdował sie pomiędzy konarami i sięgał pionowo pewnie dobry metr w głąb drzewa. Wcale nie wybrały największej dziupli, wlot miał może 10 cm średnicy. Dzikie pszczoły spokojnie mogły wybierać takie pękate stare drzewa, wierzby, lipy czy topole.

JarKo

Poszperałem trochę w domowym archiwum zdjęć - i znalazłem coś z naszej rodzinnej wizyty w Muzeum Leśnictwa w Gołuchowie:

A tu w powiększeniu interesujące nas fragmenty:

Widać więc, że bartnik wcale nie zostawiał wyłomu po wybraniu miodu, tylko pieczołowicie mocował zatwór, szpuntował dziurę i pozostawiał tylko tzw. oko jako wylotek dla pszczół.

Zresztą z cytowanego fragmentu tekstu:

Miodovit

JarKo to dobrze, że masz własne zdanie w dyskusji o to chodzi. A w temacie napisałeś dokładnie to na co ja wskazywałem tym przykładem z literatury. Barć ( dziupla) z dużym utworem do wyjmowania miodu, który bartnik zamykał zatworem, deską jak na twoim przykładzie i chrustem jak na moim. Wskazując na taki sposób gospodarki pasiecznej naszych przodków chciałem tylko powiedzieć, że nie mieli zatworów o następującej konstrukcji: 2 cm deska, 4 do 10 cm styropian, sieczka, słoma czy trzcina i znowu deska, a tak wygląda konstrukcja obecnego ula ocieplonego.

Pozdrawima Miodovit.

JarKo

To prawda, obecnie mamy styropian jako izolację. Zresztą w moich ulach nie stanowi on jednolitej płaszczyzny, tylko jest złożony z segmentów (na zakładkę), co umożliwia krążenie powietrza. Z drugiej strony wylotek to nie małe "oko", tylko szczelina na 20 cm szerokości.

Moje zdanie jest zdaniem początkujacego pszczelarza i w kwestii ocieplanych uli mogę się mylić na całej linii (oby nie). W dyskusji natomiast przedstawiłem tok rozumowania, ktory zaprowadził mnie do wniosku, że oryginalne zimowle dzikich pszczół były zbliżone parametrami do ciepłych uli.

Miodovit

nefar

Podejdźmy do tematu naukowo.

Drewno suche sosna lub świerk w stanie średniej wilgotności mają współczynnik przewodzenia ciepła na poziomie 0,20. Styropian dla porównania ma ten współczynnik 0,050.

Stosując więc izolację z 3 cm styropianu, odpowiada to 12 cm drewna sosnowego lub świerkowego w przypadku średniej wilgotności.

Oczywiście w przypadku drzew lekkich parametry te będą mniej korzystne dla styropianu.

Podane tu parametry wziąłem z tablicy dla materiałów budowlanych. Nie jestem specem od drewna, ale logicznie myśląc. Drewno stosowane w budowlance jest drewnem suchym. Pszczoły oczywiście też mogły osiąść w drzewie martwym, ale jeśli dziupla jest w drzewie żywym, to parametry przewodzenia ciepła są znacznie gorsze niż w rozważanym przypadku, ponieważ wilgotność takiego drzewa jest znacznie wyższa niż drewna budowlanego.

Jednak wedle informacji z którymi można napotkać się w literaturze, to nie ocieplenie jest ważne tylko brak wilgoci! Było to już w tym wątku wałkowane wielokrotnie! Powracając więc do przypadku barci w drzewie żywym i małego otworu wylotowego zimą. Żywe drewno pobiera nadmiar wilgoci (podobno - nie jestem specem). W związku z tym pszczoły zimą, mimo małego otworu, są sobie w stanie w barci poradzić z zimowlą.

Tadek 11

W zimowe wieczory jest więcej czasu na dyskusję.
Często Koledzy porównują gospodarkę swoją w ulach do życia dzikich pszczół , a wg mnie to nie ma sensu.
My prowadzimy gospodarkę w ulach nie dziuplach , nasz cel jest inny . Pszczoły w barciach miały tylko jeden cel , przeżyć zimę i wydać następne pokolenie. A my chcemy zabrać im kilka razy w roku miód 50 a może i 100 kg i jeszcze zapewnić im warunki do przezimowania. I żeby to osiągnąć potrzebujemy
- dobrej miodnej pszczoły
- dobrego ula do tej gospodarki
- wiedzy i doświadczenia
- pożytków
I o tym powinniśmy dyskutować a nie o tej garstce pszczół która przeżyła w dziupli i z trudem doszła do jakiej takiej siły pod koniec lata następnego roku i nazbierała sobie w tym czasie trochę zapasu na zimę. Podobała mi się wypowiedź bohtyna , żeby nauczyć się swojego ula , nie brać wszystkich rad w ciemno , obserwować pszczoły i wyciągać wnioski. Ja też kiedyś trzymałem za ciepło na zimę pszczoły , ale już dawno od tego odeszłem . Dobra wentylacja w ulu zimą to podstawa, ocieplenie po pierwszym oblocie gdzieś w drugiej połowie marca. A najważniejsze to zimować tylko bardzo silne rodziny to jest połowa sukcesu. Oczywiście potrzebna jest dobra rasa pszczół i odpowiednia przy niej gospodarka. A jaka jest odpowiednia ? No właśnie tego nie można zdefiniować trzeba po prostu obserwować pszczoły i umieć czytać pomiędzy ramkami jak to słusznie zauważył wrzosowy. A to się nabywa z doświadczeniem no i oczywiście czytając nasze forum i słuchając rad Szanownych Kolegów.

Tadek

bohtyn

I o to chodzi.
Hej.

piotrpodhale · Gość

Wracając do tematu to ja również jestem zwolennikiem dobrze ocieplonych uli i niekoniecznie ze względu na ostre zimy w moim terenie ale również na taką pogodę jak była na przykład dzisiaj kiedy to temperatura w słońcu była ponad 20 stopni plus.Dobre ocieplenie izoluje nagrzewanie się wewnątrz ula do wyższej temperatury, która wcale nie jest pszczołom teraz potrzebna.Pozdrawiam Piotr.

Tadek 11

piotrpodhale · Gość

Tadek 11

JarKo

JarKo

JarKo

No więc jednak drewno żywego drzewa ma mniejszą zdolnośc pochłaniania wilgoci z powietrza od suchej deski. Interesuje nas zależność higroskopijności od wilgotności. Poniżej "tartaczny" opis tych parametrów:

HIGROSKOPIJNOŚĆ:
Higroskopijność jest to zdolność wchłaniania pary wodnej z powietrza. Drewno jest higroskopijne, ale tylko do pewnej granicy, którą stanowi punkt nasycenia włókien. Jest to wilgotność drewna, przy której błony komórek są całkowicie nasycone wodą (wodą związaną), a w drewnie nie ma zupełnie wody wolnej. Przeciętnie przyjmuje się dla wszystkich gatunków drewna, że wilgotność odpowiadająca punktowi nasycenia włókien W0 = 30%. Dalsze zwiększenie wilgotności drewna może nastąpić jedynie przez zanurzenie go w wodzie. Wysychanie lub nawilżanie drewna spowodowane higroskopijnością wywołuje zmiany jego wymiarów; drewno kurczy się albo pęcznieje. W konstrukcjach drewnianych prowadzi to do rozluźniania się złączy (w wypadku kurczenia się drewna) lub wyginania się elementów (przy ich pęcznieniu). Aby temu zapobiec, doprowadza się drewno do wilgotności, która odpowiada warunkom temperatury i wilgotności powietrza w miejscu, gdzie będzie ono umieszczone jako gotowy wyrób.

WILGOTNOŚĆ:
W drewnie drzew żywych woda stanowi główny składnik soku komórkowego oraz zajmuje wszystkie wolne przestrzenie w bielu, a więc zarówno światło naczyń lub cewek, jak też przestrzenie międzykomórkowe i wolne, nie wypełnione ligniną przestrzenie midzycelarne ścian komórkowych. W drewnie twardzieli woda występuje zasadniczo tylko w ścianach komórkowych. W drewnie drzewa stojącego lub w niedługim czasie po ścięciu rozróżniamy: 1) wodę wolną, wypełniającą cewki i naczynia; 2) wodę związaną, czyli higroskopijną, nasycającą przestrzenie międzycelarne; 3) wodę konstytucyjną, wchodzącą w skład związków chemicznych drewna (w procesach wilgotnościowych drewna nie odgrywa ona żadnej roli). W miarę wysychania drewno traci wodę wolną, a w następnej fazie wodę związaną. Suma wody w drewnie, którą możemy w procesie suszenia z niego usunąć, składa się w przybliżeniu z 70% wody wolnej i 30% wody związanej. W zależności od tego, czy ciężar wody zawartej w drewnie porównujemy z ciężarem drewna wilgotnego, czy też z ciężarem drewna pozbawionego zupełnie wody (absolutnie suchego), ustalamy wilgotność względną (Ww) lub wilgotność bezwzględną (W0).